Ως ‘Έλληνες πολίτες, απαιτούμε να μας απαντήσει η κυβέρνηση :
- Γιατί υπογράφει χωρίς να ρωτήσει, τον Ελληνικό Λαό, οικονομικά Μνημόνια, και δεν διεκδικεί, πρωτίστως, αυτά που οφείλουν, στον Ελληνικό Λαό;
Τη στιγμή που η Ελλάδα βυθίζεται σε ολοένα και ποιο μεγαλύτερη ύφεση.
Τη στιγμή που όλοι «εταίροι μας» μας σφίγγουν ακόμα περισσότερο το σχοινί, γύρω από το λαιμό μας ζητώντας να υποθηκεύουμε ακίνητη περιουσία, υπάρχουν χρήματα που μας χρωστούν και ΟΥΔΕΙΣ τα διεκδικεί.
Πριν διαβάσετε παρακάτω, αφιερώστε 5 λεπτά και δείτε το Video.
Οι Γερμανοί, εμμέσως πλην σαφώς, αναγνωρίζουν ότι μας οφείλουν σημαντικά ποσά και για το λόγο αυτό φρόντισαν να λάβουν τα μέτρα τους, Πώς;
Διαβάστε παρακάτω :...
Η Ελλάδα υπέγραψε το μνημόνιο με την Τρόικα και τις συμβάσεις δανείων ξεχωριστά με κάθε χώρα.
Η μόνη χώρα που ΔΕΝ υπέγραψε απευθείας με την Ελλάδα, αλλά αντί αυτήν υπέγραψε μια Γερμανική Τράπεζα, η KFW, ήταν, όπως καταλαβαίνετε η Γερμανία.
Αυτό βέβαια έγινε, σαφέστατα, εκ του πονηρού, φοβούμενοι οι Γερμανοί, ότι τα 20 δις, που θα μας δάνειζαν, θα τα συμψηφίζαμε με το γερμανικό κατοχικό δάνειο που μας οφείλουν.
Για να είναι σίγουροι, ότι τα χρήματα θα τα επιστρέψουμε, απαίτησαν και προστέθηκε στη σύμβαση δανείου το άρθρο 7(1), Απαγόρευση συμψηφισμού ή υποβολής ανταπαίτησης.
Το άρθρο 7 (1) της δανειακής σύμβασης, απαγορεύει το συμψηφισμό ή την υποβολή ανταπαίτησης, : «όλες οι πληρωμές που θα πραγματοποιηθούν από το δανειολήπτη καταβάλλονται στο ακέραιο, χωρίς μείωση λόγω συμψηφισμού ή ύπαρξης ανταπαίτησης…».
Από τα παραπάνω λοιπόν αποδεικνύεται ότι οι Γερμανοί, εμμέσως πλην σαφώς, αναγνωρίζουν ότι μας οφείλουν σημαντικά ποσά για τις παραπάνω αιτίες και για το λόγο αυτό φρόντισαν να λάβουν τα μέτρα τους.
Το κλου της υπόθεσης, το μεγάλο Αποκορύφωμα , της απαράδεκτης τακτικής της ελληνικής πλευράς προς τους Γερμανούς ήταν και η έκδοση εκ μέρους του υφυπουργού Οικονομικών κ. Σαχινίδη στις 5 Αυγούστου 2010 της υπ’ αριθ. 2/53775/0023/Α Απόφασης σχετικά με την έκδοση του «πρώτου δανείου του Ελληνικού Δημοσίου στις 18/05/ 2010, με τις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης» (ΦΕΚ Β’ αρ. φύλλο 1407/6-9-2010), με την οποία δόθηκε από πάνω και προμήθεια στους Γερμανούς της KfW ύψους περίπου 20 εκατ. ευρώ για το πρώτο δάνειο που έδωσαν στη χώρα μας στο πλαίσιο της δανειακής σύμβασης!
Τελειώνοντας, θα έλεγα ότι αν οι κύριοι Γερμανοί «εταίροι μας» θέλουν εγγυήσεις για να μας βοηθήσουν ας βάλουν ως εγγύηση τα χρήματα που μας οφείλουν…
Μήπως πρέπει να ενημερωθεί για όλα ο Ελληνικός λαός και έπειτα να γίνει ένα δημοψήφισμα, επιτέλους, για να αποφασίσουμε για τη δική μας τύχη και όχι να αποφασίζουν άλλοι;
Για την ιστορία, μερικά στοιχεία
( Όπως τα εξιστορεί ο κ. Τάσος Ηλιαδάκης συγγραφέας αποκαλυπτικών έργων και βιβλίων για τα γεγονότα της εποχής, στο Έθνος της Κυριακής 7/4/2011 )
Στις 14.3.1942 τερματίζεται η Συνδιάσκεψη της Ρώμης με την υπογραφή και του κατοχικού δανείου. Τη σύμβαση υπέγραψαν οι πληρεξούσιοι της Ιταλίας και της Γερμανίας στην Ελλάδα, αντίστοιχα Γκίτζι και Αλτενμπουργκ. Στους άμεσα ενδιαφερόμενους, στην Ελλάδα δηλαδή, η συμφωνία ανακοινώθηκε εννέα ημέρες μετά.
Σύμφωνα με αυτήν:
- Η ελληνική κυβέρνηση υποχρεούται κατά μήνα να καταβάλλει έξοδα κατοχής 1,5 δισ. δρχ., ποσό το οποίο θα κατανέμεται εξίσου μεταξύ των δύο Δυνάμεων Κατοχής (άρθρο 2).
- Οι αναλήψεις από την Τράπεζα της Ελλάδος άνω του ποσού αυτού θα χρεώνονται ως δάνειο στις κυβερνήσεις της Γερμανίας και της Ιταλίας σε δραχμές άτοκες (άρθρο 3).
- Η επιστροφή των δανειακών αναλήψεων θα γίνει αργότερα (άρθρο 4).
- Η συμφωνία ισχύει αναδρομικά από 1.1.1942 (άρθρο 5).
Ηταν συμφωνία μεταξύ Γερμανίας και Ιταλίας, που επιβάλλεται στην Ελλάδα. Δηλαδή είναι αναγκαστικό δάνειο. Υπόχρεος καταβολής του είναι η Ελληνική Κυβέρνηση και όχι η Τράπεζα της Ελλάδος (ΤτΕ). Επομένως ο νόμιμος διεκδικητής του είναι η ελληνική κυβέρνηση. Το ύψος των συνολικών αναλήψεων και πότε αυτές θα σταματήσουν δεν προσδιορίζονται. Οι αναλήψεις γίνονται κατά μήνα και δεν προσδιορίζεται ούτε το ύψος των άνω του 1,5 δισ. δρχ. ποσού ούτε το για πόσους μήνες θα έπαιρναν αυτά οι Αρχές Κατοχής» εξηγεί ο κ. Ηλιαδάκης. «Η χρέωση θα γίνεται σε δραχμές. Οι δραχμές όμως αυτές αντιστοιχούσαν σε εντελώς καθορισμένο ποσό μάρκων που ήδη είχαν απαιτήσει οι Γερμανοί από την ΤτΕ η οποία υποχρεώνεται »όπως ρυθμίζει κατά τοιούτον τρόπον την επάρκειαν του χαρτονομίσματος εις δραχμάς ώστε να εξασφαλισθή μηνιαίως, διά τας ανάγκας του γερμανικού στρατού, ποσόν 25 εκ. μάρκων». Επομένως η απαίτηση είναι σε μάρκα και το 1,5 δισ. δρχ. της συμφωνίας της Ρώμης δεν είναι τίποτα άλλο παρά τα 25 εκ. μάρκα».
Ο αδηφάγος πληθωρισμός όμως εξανέμιζε το ποσό του 1,5 δισ. δρχ. και τελικά η συμφωνία από 2 Δεκεμβρίου 1942 θα τροποποιηθεί «κοινή συναινέσει». Ετσι το 1,5 δισ. δρχ. θα γίνει 8 δισ., τα οποία θα αναπροσαρμόζονται με κινητή τιμαριθμική κλίμακα από τα αγαθά που κατονομάζει. Επομένως τα άνω των 8 δισ. δρχ. ποσά, όπως αυτά προσδιορίζονται από την τροποποίηση, θα χρεώνονται ως δάνειο. Τα δανειακά ποσά που ήδη είχαν πάρει, όπως και αυτά που θα πάρουν μέχρι την 31.3.1943, θα αρχίσουν να εξοφλούνται από τον Απρίλιο του 1943 με δόσεις.
Συνεπώς το αρχικό αναγκαστικό δάνειο μεταπίπτει σε κανονικό συμβατικό δάνειο και τα ποσά είναι σε σταθερό νόμισμα. «Τα δανειακά ποσά σταματούν την 1.4.1943, οπότε αρχίζει η άτοκος επιστροφή τους. Επειδή οι δανειακές αναλήψεις δεν σταμάτησαν, αν και πραγματοποίησαν δέκα εννέα επιστροφές (19), οπότε και σταμάτησαν την καταβολή των υπολοίπων. Από τότε το δάνειο καθίσταται έντοκο λόγω υπερημερίας, για την περίοδο που οι ναζί πλήρωναν μεν τις δόσεις του χρέους τους, αλλά έπαιρναν αναγκαστικά όλο και περισσότερα.
Η 2η τροποποίηση
386,4 δισ. δρχ. οικειοποιήθηκαν οι κατακτητές
Ακολούθησε και δεύτερη τροποποίηση που έγινε 18-5- 1943.
Οι αρχές Κατοχής επανήλθαν στις δίχως όριο αναλήψεις προκαταβολών και ο πρωθυπουργός Ι. Ράλλης θα διαμαρτυρηθεί και θα ζητήσει να σταματήσει η έκδοση χαρτονομίσματος. Εξι ημέρες μετά οι Αρχές Κατοχής προχώρησαν σε δεύτερη αναπροσαρμογή σύμφωνα με την οποία καταργείται ο περιορισμός του ανώτατου ορίου των προκαταβολών, δηλαδή των 8 δισ. δρχ. κατά μήνα.
Με την κατάργηση του ορίου οι Αρχές Κατοχής μπορούσαν κατά βούληση να χαρακτηρίζουν το μεγαλύτερο μέρος ως έξοδα κατοχής και το μικρότερο ως δάνειο. Τόσο η δεύτερη όσο και η τρίτη τροποποίηση που θα ακολουθήσει επιτείνουν τη μετατροπή του δανείου από αναγκαστικό σε συμβατικό, που ήδη είχε γίνει με την πρώτη τροποποίηση». Το διάστημα αυτό οι κατακτητές θα πάρουν από την Τράπεζα της Ελλάδας 386,4 δισεκατομμύρια δραχμές και μετά τον Σεπτέμβριο του ’43 όταν συνθηκολόγησε η Ιταλία, οι Γερμανοί θα αυξήσουν τις αναλήψεις των δανειακών προκαταβολών κατά το μερίδιο της Ιταλίας, το οποίο βεβαίως οικειοποιούνται…
Η απαίτηση
Η Ελλάδα εξαρχής απαίτησε την επιστροφή του, το οποίο διαχώριζε από τις επανορθώσεις. Αυτή η θέση πρόβαλλε σταθερά από το 1945 τόσο σε διεθνείς διασκέψεις όσο και απευθείας προς τη Δ. Γερμανία και μετά το 1990 την Ομοσπονδιακή Γερμανία. Συνολικά το διεκδίκησε 12 φορές ή περίπου κάθε πέντε χρόνια.
Η Γερμανία μετακατοχικά ουδέποτε το αμφισβήτησε, όπως δε προκύπτει από διπλωματικά έγγραφα, ο καγκελάριος Ερχαρντ είχε δεσμευθεί για την επαναδιαπραγμάτευση μετά την επανένωση της Γερμανίας. Ομως συστηματικά απέφυγε και αποφεύγει με την ανοχή των ελληνικών κυβερνήσεων να το συζητήσει».
Στα γερμανικά επιχειρήματα περιλαμβάνονται:
- Το δάνειο εντάσσεται στη συμφωνία του Λονδίνου του 1953 (αναστέλλει την καταβολή των επανορθώσεω αποζημιώσεων μέχρι την υπογραφή της συνθήκης ειρήνης από τη Γερμανία).
- Από το δάνειο παραιτήθηκε το 1958 ο Καραμανλής. Ο τελευταίος το διέψευσε και η γερμανική πρεσβεία με ρηματική της διακοίνωση τον Μάρτιο του 1967 αναίρεσε το? επιχείρημα. Παρ’ όλα αυτά η Γερμανία το επανέλαβε μετά το 1990.
- Υστερα από 50 χρόνια δεν μπορεί να εγείρονται τέτοιες απαιτήσεις. Ομως μετά το 1990 απέδιδε αποζημιώσεις στη Ρωσία, στην Πολωνία και το 1997 στην Τσεχοσλοβακία.
Σύμφωνα με την πρώτη τροποποίηση, οι δανειακές αναλήψεις των Δυνάμεων Κατοχής έπρεπε να αρχίσουν να επιστρέφονται από τον Απρίλιο του 1943. Πράγματι η Γερμανία από τον Αύγουστο του 1943 μέχρι και τον Σεπτέμβριο του 1944 κατέβαλε δεκαεννιά (19) επιστροφές για το κατοχικό δάνειο, συνολικού ποσού 85,09 τρισ. δρχ.» αποκαλύπτει ο κ. Ηλιαδάκης. «Τα δανειακά ποσά που διεκδίκησε η Ελλάδα, όπως κι αυτά που αναφέρει η ΤτΕ, είναι καθαρή δανειακή οφειλή, δηλαδή από τις συνολικές δανειακές αναλήψεις έχουν αφαιρεθεί οι επιστροφές.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι το δάνειο από άτοκο μετέπεσε σε έντοκο λόγω υπερημερίας και επομένως έχουμε ανατοκισμό. Δεν πρέπει να ξεχνάμε επίσης οτι για την επανόρθωση της κατοχικής ζημιάς η Ελλάδα θα χρειαζόταν 33 φορές το εθνικό εισόδημα του 1946… Μετά την κατοχή αυτό το ποσό θα αναζητούσε σε εξωτερικό… δανεισμό για να κλείσει τις πληγές του πολέμου».
Η Γερμανία δεν πρέπει να ξεχνά ότι η γερμανική κατοχή είναι υπόλογος για το οικονομικό ελληνικό ολοκαύτωμα της περιόδου 1940-44.
Ενδεικτικά και μόνο είναι υπόλογος για το ότι στην Ελλάδα ο πληθωρισμός αυξήθηκε 15,3 εκατομμύρια φορές και ότι μόνο την Ελλάδα υποχρέωσε η τότε Γερμανία να της καταβάλει πολεμικές αποζημιώσεις.
Αυτό το ολοκαύτωμα το αναγνώρισαν οι Ιταλοί ναζί: “Η Ελλάδα είναι στημμένη σαν λεμόνι”, έλεγε ο Γκίτζι19. Αποκορύφωμα ο Μουσολίνι, που έλεγε ότι “... οι Γερμανοί άρπαξαν από τους Έλληνες ακόμα και τα κορδόνια των παπουτσιών τους...”20. Αλλά και ο Γερμανός υπ. Οικονομίμας, Φουνκ, τον Ιούνιο του 1943 έγραφε σε άρθρο του ότι, “η Ελλάς δοκίμασε τα δεινά του πολέμου, όπως ίσως καμία αλλη χώρα της Ευρώπης”21.
Για την επανόρθωση η Ελλάδα θα χρειαζόταν 33 φορές το εθνικό εισόδημα του 1946. Αυτό μετακατοχικά η Ελλάδα θα το αναζητούσε στον εξωτερικό δανεισμό. Από την άλλη πλευρά αυτή που αμφισβητεί και αρνείται την επιστροφή του κατοχικού δανείου είναι η μετά το 1990 ενωμένη και δημοκρατική Γερμανία.
- Deutschland muss seinen Verpflichtungen nachkommen, die aus dem Zweiten Weltkrieg entstanden sind.
Im Oktober 1940 wurde Griechenland gezwungen, an dem Zweiten Weltkrieg teilzunehmen. Grund dafür war der Einmarsch der Mussolini Armeen in Epirus/Griechenland – ohne irgendeine Veranlassung.
Hitler marschierte im April 1941in Griechenland ein, um Mussolini von einer demütigenden Niederlage zu retten.
Griechenland wurde von den Nazideutschen, wie kein anderes Land, ausgeraubt und ruiniert.
Gemäß den Berechnungen des Internationalen Roten Kreuzes starben mindestens 300.000 Griechen an Hunger, als sofortige Folge der deutschen Ausplünderung.
Aus diesem Grunde hat sich Mussolini bei seinem Außenminister, Graf Tsiano, beschwert: «Die Deutschen haben von den Griechen sogar die Schuhbänder geraubt».
Deutschland und Italien zwangen Griechenland nicht nur zu übermäßigen Besatzungsausgaben, sondern auch zu einer Zwangsanleihe (Besatzungsdarlehen) in Höhe von 3.5 Milliarden USD. Hitler hatte die Verpflichtung Deutschlands anerkannt, diese Schulden zu zahlen und dazu Anweisungen gegeben, schon während des Krieges mit der Rückzahlung zu beginnen.
Nach dem Ende des Krieges hat die Internationale Konferenz der Siegermächte in Paris beschlossen, dass sich Deutschland verpflichtet, Griechenland 7,1 Milliarden USD anstatt 14.0 Milliarden USD an Kriegsreparationen zu zahlen, wie Griechenland es verlangte.
Italien hat seinen Anteil an der Zwangsanleihe bezahlt. Italien und Bulgarien haben außerdem Griechenland Kriegsentschädigungen bezahlt. Deutschland hat dagegen Kriegsreparationen 1956 an Polen und 1971 an Jugoslawien bezahlt.
Griechenland verlangte 1945, 1946,1947,1964,1965,1966,1974, 1987 und 1995 die Rückzahlung der Zwangsanleihe.
Trotzdem weigert sich Deutschland systematisch, ihre Verpflichtungen gegenüber Griechenland, was die Zwangsanleihe und die Kriegsentschädigungen betrifft, zu einzulösen.
Im Jahre 1964 hat der deutsche Kanzler Erhard versprochen, die Rückzahlung der Anleihe nach der deutschen Wiedervereinigung zu erfüllen, die im Jahre 1990 nach dem 2 + 4 Vertrag stattfand.
Charakteristisch des Wertes der deutschen Verpflichtungen gegenüber Griechenland ist folgendes: Wenn als Zinssatz der Mittelzinssatz der Staatsschuldscheine der USA vom 1944 bis 2010, der 6% ausmacht, berechnet wird, beläuft sich der heutige Wert der Anleihe auf 163,8 und die Kriegsreparationen entsprechend auf 332 Milliarden USD.
Bezeichnend ist, dass der französische Wirtschaftswissenschaftler und Berater der französischen Regierung Jacques Delpla am 2. Juli 2011 erklärte, dass die Kriegsreparationen Deutschlands an Griechenland im Zweiten Weltkrieg sich auf 332 Milliarden USD belaufen. (Les Echos, Samstag, den 2. Juli 2011).
Der deutsche Historiker und Wirtschaftswissenschaftler Dr. Albrecht Ritschl empfahl Deutschland, einer ermäßigten Politik für die Eurokrise 2008 -2011 zu folgen. Denn es kann sein, dass sich Deutschland gegenüber gerechten Reparationsansprüchen vom Zweiten Weltkrieg entgegenstehen würde (Der Spiegel, 21, Juni 2011, Guardian, co. uk. June 21,2011).
Die Deutschen haben im Zweiten Weltkrieg nicht nur «auch die Schuhbänder der Griechen ausgeraubt». Im diesem Krieg hat Griechenland 13.5% seiner Bevölkerung verloren.
Ein Teil dieser Bürger wurde in den Kriegsauseindersetzungen ermordet, aber die größte Zahl kam durch Hunger und Kriegsverbrechen um.
Die Nazis exekutierten die Bewohner von 89 griechischen Städten und Dörfern. Sie verbrannten unter anderem um die 1700 Dörfer und erschossen viele von diesen Dorfbewohnern. Sie verwandelten das Land in Ruinen und stahlen die archäologischen Schätze.
Wir verlangen von der deutschen Regierung, ihre Pflichten gegenüber Griechenland zu erfüllen, die viele Jahrzehnte unerfüllt blieben.
Sie verweigerten die Zwangsanleihen und die Kriegsentschädigungen, gemäß ihren materiellen Schäden, den Verbrechen und den Plünderungen, welche die deutsche Kriegs-Maschinerie in Griechenland anrichtete.
Ihre Unterschrift für dieses Verlangen
In October 1940, Greece was dragged into the Second World War by the invasion of its territory by Mussolini. To save Mussolini from a humiliating defeat, Hitler invaded Greece in April 1941.
Greece was looted and devastated by the Germans as no other country under their occupation. The International Red Cross has estimated that between 1941 and 1943 at least 300,000 Greeks died from starvation – the direct result of the plundering of Greece by the Germans. Mussolini complained to his minister of foreign affairs Count Ciano “The Germans have taken from the Greeks even their shoelaces”.
Germany and Italy , in addition to charging Greece exorbitant sums as occupation expenses, obtained forcibly from Greece a loan (occupation loan) of $ 3.5 billion. Hitler himself had recognized the legal character of this loan and had given orders to start the process of its repayment. After the end of the war, at the Paris Conference of 1946 Greece was awarded $ 7.1 billion, out of $ 14.0 billion requested, for war reparations.
Italy repaid to Greece its share of the occupation loan, Italy and Bulgaria paid war reparations to Greece , and Germany paid war reparations to Poland in 1956 and to former Yugoslavia in 1971. Greece demanded from Germany payment of the occupation loan in 1945, 1946, 1947, 1964, 1965, 1966, 1974, 1987, and in 1995. However, Germany is consistently refusing to pay its obligations to Greece arising from the occupation loan and war reparations. In 1964, German chancellor Erhard pledged repayment of the loan after the reunification of Germany , which occurred in 1990.
Indicative of the current value of the German obligations to Greece are the following: using as interest rate the average interest rate of U.S. Treasury Bonds since 1944, which is about 6%, it is estimated that the current value of the occupation loan is $163.8 billion and that of the war reparations is $332 billion . The French economist and consultant to the French government Jacques Delpla stated on July 2, 2011, that Germany owes to Greece 575 billion euros from Second World War obligations (Les Echos, Saturday, July 2, 2011). The German economic historian Dr. Albrecht Ritschl warned Germany to take a more chaste approach in the euro crisis of 2008-2011, as it could face renewed and justified demands for WWII reparations (Der Spiegel, June 21, 2011, guardian.co.uk, June 21, 2011).
The Germans did not just take “even their shoelaces” from the Greeks. During WWII Greece lost 13,5% of its population, some of it in battle, but mostly from the famine and from German war crimes. The Germans, murdered the population of 89 Greek villages and towns, burned to the ground over 1,700 villages and many of their inhabitants were also executed, they reduced the country to rubble, and looted its archeological treasures.
We request the German government to honor its long-overdue obligations to Greece by repaying the forcibly obtained occupation loan, and by paying war reparations proportional to the material damages, atrocities and plundering committed by the German war machinery.
