Γράφει ο Δημήτρης Κακογιάννης
Η αμερικάνικη εφημερίδα Wall Street Journal (WST) αποκάλυψε σε δημοσίευμά της ότι το μνημόνιο που επιβλήθηκε στην Ελλάδα ήταν σκόπιμα τόσο οδυνηρό, «ώστε κανείς άλλος να μη το θέλει», όπως απάντησε η ...... γερμανίδα καγκελάριος Μέρκελ το 2010 στον τότε πρωθυπουργό Παπανδρέου, όταν εκείνος ζήτησε ένα πιο «χαλαρό» πρόγραμμα λιτότητας.
Σημαντικά ενδιαφέρον δε είναι το απόσπασμα του ρεπορτάζ που εμφανίζει τις διαφορές ανάμεσα στα μέτρα που …….
πρότεινε το ΔΝΤ και αυτά που απαιτούσε το Βερολίνο.
Σύμφωνα με το δημοσίευμα, το ΔΝΤ είχε εισηγηθεί να δοθεί προτεραιότητα στις διαρθρωτικές αλλαγές και οι περικοπές δαπανών να γίνουν σταδιακά ώστε να αποφευχθεί το σοκ από την επερχόμενη μεγάλη ύφεση, ενώ η γερμανική κυβέρνηση αξίωσε όλα να γίνουν άμεσα και ταυτόχρονα. Και διαρθρωτικές αλλαγές, και πρόγραμμα σκληρής λιτότητας.
Άσχετα αν όπως αποδείχτηκε η εφαρμογή των μέτρων που απαίτησε η Μέρκελ επιδείνωσε την οικονομική κατάσταση της Ελλάδας ενώ έριξε ένα ολόκληρο λαό στην ανέχεια και στην εξαθλίωση, αν δημιούργησε ένα ατελείωτο σπιράλ ύφεσης, αν οδήγησε χιλιάδες πολίτες στην απόγνωση και τον θάνατο, μαθαίνουμε τώρα ποιος ήταν αυτός που απαίτησε τον αφανισμό της Ελλάδας αν και υπήρχε εναλλακτική λύση που θα έφερνε καλύτερα αποτελέσματα αν η εφαρμογή των μέτρων γίνονταν με ηπιότερο τρόπο.
Η κυρία καγκελάριος επέλεξε την Ελλάδα και τους Έλληνες να τους χρησιμοποιήσει ως πειραματόζωα όπως πολύ σωστά λέγεται, προκειμένου να επιδείξει την ισχύ της, την υπεροψία της, τον κακώς νοούμενο εγωισμό της προκειμένου να επιβάλει τις απόψεις της και τις θέσεις της σε ολόκληρη την «επικράτεια» της, σε ολόκληρη την Ευρώπη.
Ακριβώς με τον ίδιο τρόπο που πατάμε και λιώνουμε την κατσαρίδα που σεργιανίζει στο καθαρό μας σαλόνι.
Η κτηνωδία σε όλο το μεγαλείο της, σε πλήρη μεγαλοπρέπεια.
Ακριβώς όπως ο προκάτοχός της Αδόλφος τότε που με την ίδια κτηνωδία αιματοκύλησε ολόκληρο τον κόσμο για να επιβάλει τις απόψεις του για το μεγαλείο της αρείας φυλής. Η ιστορία επαναλαμβάνεται.
Τότε τα θύματα ήταν οι πολεμικά ανίσχυροι, τώρα θύματα είναι οι οικονομικά ανίσχυροι.
Ειδικά στη χώρα μας, ενώ έγιναν επανειλημμένες προσπάθειες να δημιουργηθούν υποδομές ανάπτυξης με την ίδρυση και λειτουργία μονάδων παραγωγής, δυστυχώς με την συνδρομή διεφθαρμένων πολιτικών και συνδικαλιστών που εξυπηρετούσαν συμφέροντα εντολοδόχων τους, ακύρωσαν τις όποιες θετικές προσπάθειες ώστε η χώρα να καταλήξει εξαρτώμενη από τις εισαγωγές που τα πρωτεία στην περίπτωση αυτή είχε η Γερμανία.
Έτσι λοιπόν η Γερμανία που συνήλθε από την καταστροφή του παγκόσμιου πολέμου που η ίδια προκάλεσε με την συνεισφορά σε εργατικό δυναμικό από τις χώρες που κατάστρεψε, δημιούργησε βιομηχανική παραγωγή που όμως έπρεπε να βρεθεί και η κατάλληλη αγορά για να απορροφήσει τα προϊόντα της.
Γεννήθηκε λοιπόν η ιδέα της ενωμένης Ευρώπης που με την κατάργηση των ελέγχων και των δασμών η διακίνηση των προϊόντων γίνονταν ευκολότερα έτσι και οι πωλήσεις γίνονται περισσότερες αλλά και με μικρότερο κόστος για τον πελάτη-αγοραστή.
Έπρεπε όμως παράλληλα να υπάρχει και η ανάλογη ρευστότητα σ αυτούς τους πελάτες-αγοραστές. Φρόντισαν λοιπόν οι μεγαλόσχημοι της υλοποίησης της ενωμένης Ευρώπης να παρέχουν δάνεια στις χώρες για να διευκολύνονται να αγοράζουν τα προϊόντα τους με διπλό όφελος. Από τη μια την υπεραξία των προϊόντων που πουλούσαν για να έχουν εργασία βιομηχανικές τους μονάδες και οι εργαζόμενοι σ αυτές, και από την άλλη τους τόκους που εισέπρατταν από τα κεφάλαια που συσσώρευαν και που δάνειζαν.
Κανείς τους ποτέ δεν εξέταζε αν τα κεφάλαια που δάνειζαν είχαν την δυνατότητα και πώς να εξοφληθούν από τους δανειολήπτες.
Ακριβώς έτσι λειτούργησε και το μοντέλο δανεισμού που εφαρμόστηκε από τις τράπεζες που δανείζονταν με χαμηλά επιτόκια από την ΕΚΤ και δάνειζαν αβέρτα σε πολίτες για κάθε λογής δάνειο. Στεγαστικό, επιχειρηματικό, διακοπών, επισκευαστικό, φοιτητικό, καταναλωτικό κ.ο.κ.
Μόνο δάνειο τελευταίας κατοικίας δεν είχαν σκεφθεί, ίσως επειδή θα θεωρήθηκε «μακάβριο».
Για να «περάσει» όμως και να υλοποιηθεί το σχέδιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης έπρεπε να σερβιριστεί στο πιάτο με το σχετικό «ντρέσιγκ» ώστε να «δείξει». Έτσι λοιπόν οι τελικές αποφάσεις που θέσπισαν την Ε.Ε. προέβαλλαν ως αξίες κοινές για τα κράτη μέλη την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, την ελευθερία, την δημοκρατία, την ισότητα, το κράτος δικαίου και τον σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Δηλαδή όλων αυτών των αξιών που σήμερα καταπατώνται, όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και σε άλλες χώρες της Ευρώπης. Έτσι πετάξαμε το «ντρέσιγκ» και έμεινε το βασικό έδεσμα στο πιάτο, η χρηματική απαίτηση, η είσπραξη που πρέπει να γίνει με κάθε τρόπο και άμεσα.
Η Ελλάδα έχει μια μακραίωνη παράδοση στις τέχνες και τα γράμματα και αυτό είναι αναγνωρισμένο.
Εδώ γεννήθηκε η τραγωδία, εδώ γεννήθηκε η κωμωδία, δυο είδη λόγου που ο όρος τους καθιερώθηκε αναλλοίωτος σε όλες τις γλώσσες.
Ο όρος όμως της «κτηνωδίας» δεν γεννήθηκε στην Ελλάδα.
Κτηνωδία θεωρείται κάθε απάνθρωπη πράξη, κάθε αποτέλεσμα βίαιης ενέργειας, κάθε ενέργεια που είναι αντίθετη με την ηθική και τους κανόνες της.
Η κτηνωδία είναι όρος που δεν απαντάται στην Ελληνική γραμματολογία, ενώ υπάρχει σαν εμβόλιμη έννοια στον φασισμό, όπως τον εφάρμοσε ο προκάτοχος της καγκελαρίου Αδόλφος με την πρόκληση του παγκόσμιου πολέμου, ένας όρος που έγινε ορός και έχει –όπως φαίνεται- διασωληνωθεί με το είναι της σημερινής καγκελαρίου,(το DNA βλέπετε), που προτιμά να βλέπει τους λαούς εξαθλιωμένους να σέρνονται άστεγοι, άσιτοι, ανήμποροι, άνεργοι θύματα των μέτρων που η ίδια απαιτεί να εφαρμόζονται κι ας μην έχουν καμιά προοπτική να αποδώσουν, αρκεί να «περάσει» το δικό της, αρκεί να «εκδικηθεί» τους λαούς που τόλμησαν να διεκδικήσουν μια καλύτερη και σύγχρονη ζωή για αυτούς και τα παιδιά τους.
Αυτό κάποτε θα το καταλάβει αργά ή γρήγορα και αυτή και ο συρφετός που την στηρίζει και την συμβουλεύει.
Η κτηνωδία μπορεί να βρήκε δυναμικό εκφραστή και να «μεγαλούργησε» με το Γ΄Ράιχ όμως όπως φαίνεται βρήκε επίσης στη χώρα του τη μόνιμη κατοικία της.
Εκτιμώ ότι σε λίγο χρόνο δεν θα μιλάμε πλέον για την «κρίση της ευρωζώνης» αλλά για την «κτηνωδία της Μέρκελ».
kafeneio-gr.blogspot.com
